Aangekomen in Saint-Emilion is de meest indrukwekkende kerk die opvalt in de bovenstad de Collegiale kerk.

Het is geen gelukkig toeval. De religieuze gemeenschap die tussen de 12e en de 18e eeuw binnen deze muren leefde, was een college van kanunniken dat de regel van Sint-Augustinus volgde en het officiële religieuze instituut belichaamde. De etymologie van het woord kanunnik helpt ons hun missie te begrijpen: het komt van het Oudgriekse "Kanôn" wat "de regel" betekent. Als afgevaardigden van de aartsbisschop van Bordeaux zorgden zij ervoor dat het religieuze leven in Saint-Emilion goed functioneerde. De schaal van dit monument toont dus het belang van deze gemeenschap en de intentie om zijn heerschappij te markeren.

De bouw begon in 1110 op verzoek van de aartsbisschop Arnaud Géraud de Cabanac. Het dwarsschip en de kern van de collegiale kerk werden tussen de 13e en 15e eeuw verbouwd, waarbij de gotische stijl de architectuur van de kerk beïnvloedde.

De Collegiale is niet alleen een plaats van aanbidding, maar ook een echte plaats van leven voor de gemeenschap. In de tuin van het klooster kunnen we alle gezichten van het klooster zien. Van hieruit konden de kanunniken alle andere gebouwen van het klooster binnengaan. De drie ronde bogen op de oostelijke muur markeren de voormalige ingang van de kapittelzaal die tegenwoordig niet meer bestaat. Het huidige VVV-kantoor is gevestigd in de voormalige refter van de gemeenschap.

De kloostergang is dus het geografische en spirituele centrum van het klooster. Het is een gesloten plaats voor gebed, waar de enige echte uitgang die naar de hemel is, de centrale tuin is een symbool van de tuin van Eden. Let op de zuidelijke en oostelijke muren, de graven die rijkelijk versierd zijn uit de 13e en 14e eeuw.

Leden van de adel en religieuze orde werden hier begraven. De kanunniken van Saint-Emilion, zo machtig op religieus gebied, speelden ook een rol op politiek niveau. Ze belastten de bevolking en boden de lokale elite een graf naar keuze, in het hart van hun klooster.

Hoe klassiek het klooster er van buiten ook uitziet, het huisvestte tot aan de Franse revolutie een heel bijzondere religieuze gemeenschap. Vandaag de dag is de collegiale kerk de parochiekerk van het dorp.

De Apocalyps, geïnstalleerd in de kloostergang van de collegiale kerk van Saint-Emilion, is een kunstwerk gemaakt door de schilder François Peltier, in opdracht van de parochie van Saint-Emilion, de Vrienden van de collegiale kerk en de pastoor, pater Rozières.

Dit kunstwerk is 38,5 meter lang en 5 meter hoog. Deze reeks schilderijen werd opgevat als een geheel en niet als een opeenvolging van schilderijen. De Apocalyps is geschilderd op verschillende houtsoorten volgens reflecterende symbolen. Er zijn vijf verschillende houtsoorten: Libanees cederhout, eikenhout, kastanjehout, lindehout en populierenhout. De gebruikte techniek is het schilderen met geglazuurde olieverf.

"Apocalyps" komt van het Griekse woord "openbaring" en drukt een boodschap van hoop uit, in tegenstelling tot de gangbare opvatting van het woord die vaak het einde van de wereld en cataclysmen oproept. Het Boek Openbaring is het laatste boek van de Bijbel, de conclusie. Het onthult de strijd tussen Goed en Kwaad die eindigt met de triomf van het Goede, geopenbaard door de visioenen van Johannes.

Het kunstwerk van de Apocalyps van Saint-Emilion volgens Sint-Jan is daarom een poging om tegelijkertijd de pijnlijke hardheid van de strijd tussen Goed en Kwaad en het vreugdevolle licht van de belofte van Gods overwinning begrijpelijk te maken.